Blackmagic? Waarom het mijn keuze werd.

TO BRAW or NOT to BRAW?

Gastblog van filmmaker Han

Han op Gearbooker | Huur mijn apparatuur Laat ik om te beginnen even heel eerlijk zijn: ik vind techniek en ‘gear’ eigenlijk helemaal niet zo interessant. Je zult me dan ook niet snel kwijlend door, om maar wat te noemen, de Mediamarkt zien lopen. Elk jaar de nieuwste iPhone? Wat moet ik ermee? (al heb ik daar zo dadelijk in deze blog toch zomaar een antwoord op).

Dus, als ik mezelf moet typeren, dan noem ik mezelf eerder een dromer dan een doener of een tech lover.

Wat ik wél ben? Allereerst ben ik filmmaker. Mijn hoofd is een ‘projector’ van nog niet bestaande verhalen en films (ik vind het woord projector ook mooier dan ‘beamer’).

Maar; het is een privéprojector. Want ik ben de enige die het verhaal voor mij ziet. Dus heb je daar niet zo veel aan om je verhaal aan anderen te vertellen. Enter: gear en apparatuur. Want zonder dát is er geen film en geen verhaal om over te dragen.

En dat gegeven toont meteen iets van de gespleten persoonlijkheid in mij.

Welke gear heb je dan echt nodig?

Wat heb je nou minimaal aan equipment nodig om een film te maken?

Eén smartphone (toch die nieuwste iPhone…?) en je kunt aan de slag!

Daar zijn al veel voorbeelden van. ‘Unsane’ van Steven Soderbergh om er maar één te noemen. En in de jaren ’70 zei de befaamde filmmaker Francis Ford Coppola al dat tegenwoordig iedereen een mooie film zou kunnen maken, zonder dure spullen: “some little girl in Ohio can be the new Mozart”.

En toch zie ik mezelf niet zo snel mijn nieuwste film met een smartphone schieten. Ik zoek toch altijd naar het beste plaatje en daarmee ook naar goede spullen. Ik wil het beeld kunnen beheersen. Van beeld naar verbeelding (want dat is film: niet het beeld, maar de verbeelding!).

“Tech specs don’t always matter most…”

TORN – Bekroond als ‘best dance film’ op het Mediawave International Film Festival, Hongarije.
Deze film heb ik geschoten met voor hedendaagse begrippen een vrij gedateerde (HD) camera. Toch vind ik dat minder belangrijk, dan het verhaal dat ik ermee kan overbrengen.

Een nieuwe camera… (drumroll….)

Mijn oude camera moest (mocht?) vervangen worden, en ik wilde met de nieuwe weer een heel aantal jaren vooruit kunnen. Daarom heb ik mij, voordat ik ging investesren, eerst twee jaar lang intensief verdiept in (toch ook) techniek en de eigenschappen van de cinema camera’s….

Ik was al bekend met alle ‘grote merken’, Sony, Canon, RED, Arri, Blackmagic en veel van hun modellen. Met veel heb ik gewerkt en hun footage intensief geanalyseerd en vergeleken. Nu wil ik hier absoluut geen reclamepraatje van maken, maar de camera die ik uiteindelijk aanschafte heeft sinds kort een eigenschap waar ik graag over wil vertellen. Want het is heel bijzonder.

Er was altijd wel iets níet goed aan de BlackMagic camera’s. Maar met dit model bleek dat anders te zijn!

(Even tussendoor: de belangrijkste lens die ik met mijn nieuwe camera heb aangeschaft is de Zeiss LWZ.3, 21-100mm. Niet heel wijd, niet heel tele, maar goed voor 90% van de opnamesituaties. Wow, superscherp, superstrak, erg blij mee!)

De camera dan. Dat werd een Ursa Mini Pro van Blackmagic Design. Dat merk maakt al een aantal jaren camera’s maar er was altijd wel iets níet goed aan. Leuk en aardig, maar duidelijk nog niet helemaal voldoende doorontwikkeld…

Met dit model bleek dat anders te zijn. Zo heeft de camera een sensor die in prestatie vergelijkbaar is met de duurdere modellen van de ‘grote drie’ als het gaat om ruis, de weergave van huidtinten, het dynamisch bereik… Bovendien is de camera praktischer in gebruik dan de eerdere modellen van Blackmagic Design.

Dus ik kocht deze camera en ik was tevreden. Nou ja, nog niet 100%. De camera is best zwaar. Bij lang ‘schouderen’ ga je het gewicht wel voelen. Draaien deed ik de eerste tijd op ProRes en dat beviel goed. Prima kwaliteit en niet al te grote bestanden (want RAW, CinemaDNG, is nauwelijks te doen. Het vreet data en het is erg veeleisend in postproductie).

Maar nu tóch RAW!

Tot er afgelopen najaar een camera-update kwam. Blackmagic had iets nieuws bedacht: BRAW, een eigen RAW variant!

Dus ik installeerde de nieuwe firmware en ging het uitproberen.

Ik zei al: ik vind techniek op zich niet zo interessant en hoe ze het voor mekaar hebben gekregen boeit me dus ook niet zo. Maar het is een feit: BRAW is écht RAW, beter én een stuk kleiner dan ProRes (of XAVC), laat staan CinemaDNG.

Het voordeel van RAW is dat je alle data van de sensor tot je beschikking hebt. Daardoor is de speelruimte in grading veel groter. Niet alleen het volledige dynamisch bereik van de sensor is beschikbaar (in mijn geval 15 stops), je kunt bijvoorbeeld zelfs achteraf je ISO of kleurtemperatuur wijzigen.

BRAW is écht RAW, beter én een stuk kleiner dan ProRes, XAVC) en CinemaDNG

En ook dit: BRAW monteert zo soepeltjes: 4.6K in volle kwaliteit, geen probleem (uiteraard dan wel met passende PC-hardware: ik gebruik hiervoor een custom-build PC met extra zware GPU en voldoende RAM)

Een mooi voorbeeld van de enorme flexibiliteit van BRAW. Je ziet hier 4x dezelfde still maar met verschillende (achteraf in post gewijzigde) belichtingen, ISO en kleurtemperaturen. Rechtsonder de grading zoals ik ‘m wenste.

Kan ik het professioneel inzetten?

Het klinkt tegenstrijdig maar ik doe het toch: het wereld van mediabedrijven is best conservatief, vooral de grote facilitaire bedrijven. Ik heb ze letterlijk horen zeggen: “we houden ons liever bij wat we kennen”.

Als ik camerawerk doe voor een andere partij, dan draai ik wel in BRAW maar moet ik het voor oplevering meestal nog eventjes converteren naar ‘minder’ (en groter). Hier valt dus echt iets te winnen.

Maar met mijn eigen producties heb ik nu álle vrijheid. En gelukkig niet alleen in technisch opzicht. Want de vrijheid om films te dromen die nog niet bestaan is me nóg een stuk liever.

Nu alleen nog even maken…

Deze gastblog is een bijdrage van Han Hoezen (www.hanhoezen.com)

Apparatuur nodig? Huur het in onze community van 40.000+ makers.
This is default text for notification bar